Low Society (US) Goorblues zondag 12 november 2017 reporter & photo credits: Marcel info artiest: Low Society info club: Goorblues © Rootsville 2017

Het zijn drukke tijden wat betreft bluesoptredens in onze contreien. Na Zac Harmon op vrijdag, op naar Gooreind voor het optreden van Low Society op zondag. Zo zie je nog wat van ons landje.

Low Society is een band opgebouwd rond zangeres Mandy Lemons en zanger-gitarist Sturgis Nikides. Beiden wonen tegenwoordig in Memphis, Tennessee maar daar belanden ze pas na een lange muzikale reis door het zuiden van de Verenigde Staten waarbij ze Texas, Mississippi en uiteindelijk Tennessee in 2012 aandeden. Beiden hebben hun liefde voor Texas en Delta Blues, hillbilly muziek en rock ’n roll samengebracht in de Low Society.

Sturgis Nikides, die naar aanleiding van een TV optreden van de Beatles in de Ed Sullivan Show op jonge leeftijd gegrepen werd door het gitaarspel speelde al in zijn tiener jaren voor uitverkochte zalen. In de jaren 70 werkt hij met Nico, de zangeres van de legendarische band de Velvet Underground om vervolgens een samenwerking aan te gaan met de mede oprichter van de Velvet Underground John Cale met wie hij de albums ‘Ready for War’ en ‘Honi Soit’ heeft opgenomen.

Mandy Lemons komt uit Houston Texas, een stad die bekend staat als ‘one of the blues capitals of the world’ en komt zo al op jonge leeftijd in aanraking met de blues. Zij is sterk geïnspireerd door zangeressen als Koko Taylor, Big Maybelle, Etta James, Bessie Smith en Big Mama Thornton. In 2003 besluit Mandy Houston te verlaten en vestigt zich vervolgens in New York. Vijf laar later maakt ze via een wederzijdse vriend kennis met Sturgis Nikides en meteen besluiten ze samen te gaan werken. Ondertussen  is dit Amerikaans koppel al aan hun 3de cd toe en zijn ze verstrengeld geraakt met het Belgische duo Jacky Verstraeten op bas en Bart De Bruecker aan drums
Persoonlijk ben ik fan van hun cd’s, dus tijd om ze live aan het werk te zien.

Pokkenweer om naar Gooreind te rijden. Gelukkig was het daar warm en kwamen we wat oude bekenden tegen. Er was wat volk komen opdagen, niet de massa, maar wel genoeg om het cozy te maken.  Voor het optreden begon, werden Paul en Lydia in de bloemetjes gezet voor hun jarenlange inzet “to keep the blues alive”. Low Society werd het laatste optreden want ze gaan met wel verdiend pensioen en laten hun zaak over. Paul liet echter toch doorschijnen met iets bezig te zijn maar wilde voorlopig nog niets lossen. We keep you posted…

Low Society is ‘on the road’ ter promotie van hun nieuwste cd ‘Sanctified’, waarvan we dus een stevige greep uit gepresenteerd kregen. Ze lieten ook geen kans onbenut om ons kennis te laten maken met hun ouder werk zoals de opener ‘Dead Man Shoes’ met een stevige portie slide-gitaar. Met het daarop volgende ‘Sugarcoated Love’ ging de temperatuur al en paar graadjes de hoogte in. Texas blues van hoog niveau en de kans om de geweldige stem van Mandy te appreciëren. Drie duim hoog, maar wat een stem jongens, niet te doen. Met Three Time Loser’ mochten we even op adem komen alvorens er terug tegenaan te gaan met ‘Here Comes The Flood’. Het daaropvolgende ‘The Raccoon Song’, John Prines ‘Angel From Montgomery’ en ‘Sanctified’ kwamen dan weer terug uit hun laatste schijf. Met ‘Mister Crump Don’t Like It’ werd de eerste set afgesloten.

Na een korte pauze konden we ons opmaken voor songs als ‘The Freeze’, het schitterende ‘Long Ride Limousine’, Memphis Minnies ‘Let Me Ride’ nummer waarop Paul het tijd vond om even met Mandy te gaan paaldansen, en een superversie van Hound Dog Taylors ‘Give Me Back My Wig’. Kers op de taart, was een zeer aangrijpende versie van Etta James’ ‘I’d Rather Go Blind’. Kippenvel moment en een enorme beleving voor Mandy zelf, die op sommige momenten met de tranen in de ogen stond te zingen.

We kregen natuurlijk een meer dan verdiende encore, maar ik was al van de sokken geblazen met het laatste nummer. Persoonlijk vond ik dit een perfecte manier om het weekend af te sluiten. Topband en een zangeres met een stem om “U” tegen te zeggen. Iedereen tevreden huiswaarts. Rest ons nog enkel Paul en Lydia te bedanken voor hun jarenlange inzet voor bluesmuziek. We zullen jullie missen….

Marcel